مقابله با دیابت یک امر خانوادگی است

اول  مارس 2019 - هنگامی که تشخیص دیابت نوع 1 برای پیتر پسر 8 ساله ی خانم گیسوپینا میلر تایید شد، او توجه زیادی را از والدینش دریافت کرد. مادر پیتر گفت: ما سعی کردیم به خوبی با شرایط او تطابق یابیم، اما من نمی توانستم بخوابم چون مجبور بودم قند خون او را در اواسط شب اندازه گیری کنم و من همواره نگران او بودم. دو دختر کوچکم که در آن زمان 5 و 7 سال سن داشتند، احساس تنش می کردند و تصور می کردند که نادیده گرفته شده اند. حتی یک روز شنیدم که دخترها، پیتر را به دلیل دیابتش سرزنش می کردند. بهمین دلیل تلاش کردم که آنها متوجه شوند چرا برادرشان به طور ناگهانی توجه زیادی از ما دریافت می کند، آنها واقعا نمی فهمیدند چرا شرایط زندگی ما عوض شده است، بنابراین من فکر کردم اگر آنها یک روز از زندگیشان را مانند پیتر با محدودیتها و برنامه های غذایی خاص یا اندازه گیری قند خون از نوک انگشتانشان سپری کنند شرایط او را بهتر درک خواهند کرد. بدیهی است که نمی توانستم به آنها انسولین تزریق کنم اما تا همین اندازه توانستم به آنها نشان دهم که زندگی با شرایطی مانند شرایط پیتر، چقدر دشوار و حساس است. این کار من به آنها کمک کرد تا شرایط برادرشان را درک کنند. بسیاری از مردم مانند دختران میلر، در تلاشند تا بدانند که زندگی کسی که با دیابت زندگی می کند،- چه دیابت نوع 1 و چه دیابت نوع 2- چگونه است.

ویلیام پولونسکی، رئیس موسسه Behavioral Diabetes ، گفت: بسیاری از بیماران بالغ به من گفته اند، روزی که دیابت در آنها تشخیص داده شده، مردم طوری با آنها رفتار کرده اند مثل اینکه آنها نمره یIQ  خود را از دست داده اند. آنها شروع به صحبت کردن بلند تر و شمرده تر کردند و به آنها گفته اند که چه باید بکنند و چه نباید بکنند.

پولونسکی گفت: مردم ممکن است فکر کنند شما بخاطر سهل انگاری یا کار بدی که کرده اید به دیابت مبتلا شده اید. او توضیح داد: نوع ظریفی از سرزنش و شرم در رفتار دیگران با فرد مبتلا به دیابت وجود دارد. به نظر آنها اگر شما دچار دیابت شده اید یا اگر به طور کامل نمی توانید آن را مدیریت کنید، ناشی از ناتوانی شخصی شماست. وقتی خانواده یا دوستان مشاوره ی ناخواسته به شما ارائه می دهند، معمولا به این دلیل است که آنها نگران شما هستند و تلاش می کنند تا مفید واقع شوند. اما معمولا در روش کمک کردن به شما اشتباه می کنند. یک شکایت رایج این است که عزیزان و نزدیکان افراد دیابتی مانند "پلیس دیابت" عمل می کنند. آنها ممکن است از فرد مبتلا به دیابت بپرسند: چه موقع باید قند خون خود را اندازه گیری کنید؟ چرا قند خون شما خیلی بالا است؟ آیا می توانید این غذا را بخورید؟ آیا آخرین درمان دیابت را که در اینترنت مشاهده کرده ام، را آزمایش کرده اید؟

پولونسکی توصیه کرد: یک روش بهتر این است که به راحتی از فرد مبتلا به دیابت بپرسید چگونه می توانید به او کمک کنید؟ یا بگویید به نظر می رسد زندگی با دیابت سخت است. من چگونه می توانم به شما کمک کنم؟ یا اگر متوجه شدید کسی که دوستش دارید به دیابت مبتلا می باشد ، باید گزینه های زندگی سالم تر را انتخاب کنید، یا به او پیشنهاد دهید که با او به کلاسهای آموزش دیابت بروید و یا از او بپرسید که چه کاری باید برای او انجام دهید، برای مثال، از آنها بپرسید که آیا میخواهند با شما ورزش کنند.

پرفسور Paula Trief، استاد روانپزشکی و علوم رفتاری در دانشگاه علوم پزشکی SUNY Upstate درSyracuse  نیویورک گفت: با نگرش "ما در این موضوع با هم هستیم" می توانید به فرد مبتلا به دیابت و شریک زندگی خود کمک کنید.

پرفسور Trief، گفت: هر نوعی از دیابت، تا حدی سبب اضطراب در فرد در مورد آنچه در آینده پیش می آید و ترس از عوارض می شود، اما زمانی که شریک زندگی یا خانواده با او همکاری کنند، این گونه اضطراب ها می توانند کاهش یابند.

نتایج مطالعه ای که پرفسور Triefو همکارانش اخیرا در Diabetic Medicine منتشر کردند، نشان می دهد زمانی که شریکان زندگی افراد مبتلا به دیابت در آموزشهای دیابت شرکت می کنند، بیماران کمتر دچار دیسترس(پریشانی و اندوه) ناشی از دیابت می شوند و در مورد ارتباطشان به طور کلی احساس بهتری می کنند. همچنین هنگامی که شریک آنها در آموزشهای دیابت شرکت می کند کنترل قند خون افراد مبتلا به دیابت بهبود می یابد.

پرفسور Trief، خاطرنشان کرد: این یک مداخله ی مقرون بصرفه است و هزینه ای را به شما تحمیل نمی کند، اگر شریک زندگیتان هنگام ملاقات با پزشکتان حضور داشته باشد.  

پولونسکی گفت: اگر به دیابت مبتلا هستید و یکی از نزدیکانتان نقش پلیس دیابت را بازی می کند، اگر از رفتارش عصبانی می شوید در آن لحظه صحبت نکنید. در شرایطی که آرام هستید از او بپرسید که آیا می خواهد به شما کمک کند؟ اگر جوابش مثبت است به او راه هایی را پیشنهاد دهید برای مثال به او بگویید اگر ناهارم را فراموش کردم لطفا برای من آن را بیاورید یا این که آیا می توانی برای پیاده روی با من بیایی؟

خانم میلر گفت دیابت به نوعی بر روی تمام روابط شما با خواهر و برادر، همسر، پدربزرگ و مادربزرگ و دوستانتان تاثیر می گذارد.او توضیح داد: زندگی با دیابت یکی از آن چیزهایی است که شما واقعا نمی توانید آن را درک کنید، مگر اینکه با آن زندگی کرده باشید. این مثل زمانی است که شما کودک ندارید، تا زمانی که کودک نداشته باشید، نمی توانید مفهوم مادر یا پدر شدن را درک کنید. مانند هر چیز دیگری در زندگی، هر کس به طور متفاوتی رفتار می کند، سعی کنید به نقاط قوت و ضعف مختلف هرکسی احترام بگذارید.

منبع:

https://medicalxpress.com/news/2019-03-coping-diabetes-family-affair.html